Ik wist een koppeltje zitten met drie uitgevlogen jongen die dikwijls in de avondzon op een weipaaltje kwamen zonnen.
Uren heb ik daar in de buurt versleten onder een camouflagenet maar de groene rakkers waren me steeds te snel af. Met hun gekende lachende roep leken ze me wel voor de gek te houden.
De spanning was dan ook hoog toen ik ontdekte dat 1 van de jongen vlak bij mijn schuilhutje (eigenlijk gebouwd om kuifmezen te fotograferen) af en toe langs kwam.
Hier had ik uiteindelijk meer succes en de volgende foto's geven hier een overzicht van.
De foto's zijn niet allemaal op dezelfde dag genomen, maar ik heb getracht om de beste er uit te selecteren voor deze reeks.
Foto 1.
Zo start het altijd: net als je het niet meer verwacht, landt ze met een serieuze klap op een boomstronk op 4 meter van de hut. Ik kan je verzekeren: groene spechten landen niet zachtjes!
Foto 2.
Ze springt wat verder op een tak en kijkt al argwanend achterom bij het horen van de sluiter.
Foto 3.
Dan in 1 beweging gaat ze naar beneden om te doen waar ze eigenlijk voor gekomen is: drinken!
Foto 4.
Onmiddellijk na het drinken gaat de bek de lucht in om het koele water zijn verfrissende werking te laten doen. Hier zie je dat het juveniele verenkleed stilaan plaats begint te maken voor de groene borst van de volwassen vogels.
Foto 5.
Dan gaat ze naar wat mieren peuteren tussen het mos.
Foto 6.
Dan gunt ze me een laatste foto in het zonnetje en ze is weer weg.
Ik kom nog regelmatig in deze schuilhut en heel af en toe zie ik ze nog terug; de bezoekjes zijn echter steeds korter en ze wordt steeds schuwer.
Haar gelach hoor ik nog dikwijls, alleen heb ik nu dan ook steeds een immens grote glimlach op mijn gezicht.
Mvg, Theo
