Onzekerheid het "gevoel" kwijt te zijn

[PP]

Hebben jullie dat ook wel eens: Het idee dat je het juiste gevoel kwijt bent. dat je denkt ik kan het niet meer.
Ik maak nu toch al zo'n 20 jaar foto's met onregelmatige tussenposes.
Maar soms krijg ik nog wel eens het gevoel: ik heb nog niks geleerd.
Dit weeken bevoorbeeld had een vriendin gevraagd foto's te maken bij de doop van haar kind. Het ging allemaal megasnel in die kerk, 2 dopen gelijkertijd. In een half uur klaar.
De foto's zijn niet echt slecht geworden, maar om nou te zeggen er zitten goed sterke beelden tussen, dan zeg ik nee. Om zo'n moment denk ik wel eens: of ik kan er niks van of zou een proffessionele fotograaf hier ook moeite meegehad hebben. Altijd zit er links of rechts wel een handje in de weg, geen tijd om een lens te wisselen. Ik verkijk me op het gedrag van mijn flitser in de kerk. Ik had hem al op +1/3 stop gezet en nog enige onderbelichting (zou dat door de hoogte van de kerk liggen, en waarom gaat buiten inflitsen dan wel goed, ik meet tocj ettl ?).
Afijn niet zo'n gioed gevoel over deze middag.

Kennen anderen dit gevoel ook sta ik alleen?

[Ina]

NEE, een volmondig NEE, je staat hier niet alleen in!!
Ik fotografeer nog niet zo lang als jij (misschien een dikke 10 jaar bewust), maar voel me nog steeds een beginner.....
En dan maak je soms wel eens een foto waar je tevreden mee bent en een volgende keer is het weer pruts!!
Vorige week begon ik zo enthousiast aan een bruidsreportage, omdat IK vond dat de laatste reportages éindelijk eens 'ergens' op begonnen te lijken. Met een klein beetje twijfelend zelfvertrouwen, in de trant van 'zou ik het dan toch een beetje hebben geleerd??', begon ik aan die dag.
Tref ik het meest stijve bruidspaar wat je je maar kunt bedenken!!!!!!!!!
Niet in beweging te krijgen, geen lachje kon er af. En ja, dan keldert al het kléíne beetje zelfvertrouwen in één keer weer naar núl!

Ik heb daar afgelopen week met iemand over gesproken en diegene zei denk ik wel ware woorden.
Volgens haar gaf ik het mezelf op de schuld dat het bruidspaar niet uitbundig was, omdat ík tegen mezelf zei: 'je kunt het immers toch niet!!'
'Maar', zei ze, 'het zijn twee totaal verschillende dingen.'

Misschien is dat bij jou ook wel het geval v.w.b. de doop.
Zoals je zelf zegt, ging het allemaal in sneltempo voorbij en dan moet jij maar zien, dat je er mooie plaatjes van kunt maken.
Je kon niet regiseren, het ging zoals het kwam. Dat heeft dus niets met je fotografische talenten en/of technieken te maken.

Maar goed, al met al ken ik het gevoel heel erg goed! Denk regelmatig: 'ach verkoop toch die heel zooi, je bakt er niks van.....'
Maar gelukkig weet ik, dat ik me errug ongelukkig zou voelen als ik geen camera meer zou hebben.....

[Van Driest]

Heel herkenbaar hoor, ben ook nooit tevreden over mijn foto's als ik echt op pad ga om foto's te maken en met mijn kleinbeeld Canon zak-cameratje maak ik vaak spontaan de leukste foto's.
Maar in zo'n kerk en dan ook nog flitswerk en al die mensen en ook nog even snel.......en er wordt van jou verwacht dat jij het wel kan.....,
Laat het maar even bezinken en ga over een paar dagen met photoshop aan de gang! succes

[Ton Canon]

PP van harte gefeliciteerd... je bent MENS! Gelukkig ben ik dat ook en heb ik daar ook weleens last van. Het juiste gevoel zit vooral tussen je oren en daar kan het weleens zo druk zijn dat dat juiste gevoel onder druk komt. Hooggespannen verwachtingen vallen tegen: jouw doopreportage, het voorbeeld van Ina en nog 10.000 andere voorbeelden. En als je zoiets nog niet te vaak hebt meegemaakt, weet je niet hoe je er rap op moet anticiperen en word je onzeker. Heel normaal. Je hebt de lat hoog gelegd en dan moet je plots bijstellen. Door ervaring met hoe je zelf reageert op tegenvallers of onverwachte gebeurtenissen, leer je ook je eigen reactie beter kennen en gaat dat steeds beter.

En dan is een doopreportage of trouwreportage bepaald geen makkie. Ik kan er dan ook niet goed tegen als iemand hier zoiets op het forum plaatst en iedereen die er niet bij is geweest, gaat dan elke foto beoordelen of het een studio-opname is waar je per foto een uur de tijd hebt om te regisseren. Ook niet lekker voor een beginner en ook bepaald niet realistisch. Reportagefotografie is niet een verzameling studiofoto's.

[coolrxman]

Yep, soms heb je dat. Net als je denkt, ik heb het voor elkaar komen de foto's er neit zo uit te zien als ja gehoopt had. Ik heb één ding wel geleerd. Als ik belangrijke foto's moet maken dan bereid ik mezelf voor. Dus een doopdienst betekent voor dat de dienst begint opstelling bepalen en proeffoto's maken. Dit om belichting e.d. alvast voor elkaar te hebben. Ook vermijd ik de flits waar mogelijk. Als ik dan al moet flitsen dan altijd indirect of met de omnibounce. En dan toch....

[MarEos]

AAAAAAAAAAHHHHHHH, herkenning! Momenteel verblijf ik ook in zo'n dipje, na een trouwreportage van vorige week. Heb ook echt het idee dat ik de spullen beter de deur uit kan gooien. En denk ook regelmatig van, nou dit had ook wel met een compactcameraatje geschoten kunnen zijn, daar hebben ze mij niet voor nodig. Maaaaaaaaaaar.............heel ver weg weet ik ook: zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Voor je het weet komt er wel weer een topfoto voorbij! (helaas vergeet je deze momenten altijd sneller dan de momenten dat het niet goed gaat, maar ja). Misschien een troost dat je weet dat je absoluut niet de enige bent!

Groetjes en succes
MarEos

[gumpje]

En als kleine troost; degenen aan wie je je foto's laat zien kijken vaak niet met dezelfde kritische blik en voorkennis als waarmee je zelf naar de foto's kijkt. Om het even te chargeren; als een verspringer iets minder ver springt dan 'ie anders kan, springt 'ie naar andere maatstaven nog errug ver .

Relax, vertrouw op de basis, en gewoon weer opnieuw beginnen. Zo verandert gaandeweg het gevoel waarmee je de knop indrukt.

[jeveos]

Tuurlijk, dat hebben we allemaal wel denk ik. En ik kan je 1 ding verzekeren, ook na dertig jaar blijft dat zo .

Je kunt de gevolgen van zo'n dip wel ondervangen door een goede voorbereiding. Voor een belangrijke opdracht die ik echt niet mag verklooien ben ik vaak dagen zo niet weken van tevoren al bezig met ideeen, met licht, met mogelijke problemen die ik tegen kan komen. Als het dan op de dag zelf eens tegen zit, weet ik dat ik er alles aan gedaan heb om toch nog met resultaten te komen. Dat zorgt er voor dat je een meer dan solide basis hebt waarop je terug kunt vallen. Het resultaat mag dan in mijn eigen beleving niet spetteren, maar in de ogen van iemand anders ziet het er dan toch goed uit.

allemaal in sneltempo voorbij en dan moet jij maar zien, dat je er mooie plaatjes van kunt maken.
Je kon niet regiseren, het ging zoals het kwam. Dat heeft dus niets met je fotografische talenten en/of technieken te maken.

Daar ben ik het dus niet mee eens. Je kunt het wel regiseren, zelf het heft in handen houden. Alles staat en valt met een gedegen voorbereiding en net zoals je weet hoe je technisch met een camera om moet gaan, hoort de voorbereiding ook tot de toolkit van de (brood-) fotograaf. Kijk je wel eens naar die kook-programma's op TV waar een chefkok de hoofdrol in speelt? Een goede mise-en-place, dat maakt of breekt de avond. In de fotografie telt dat net zo.

[Canon Benny]

Topicstarter,

Wat jij beschrijft is zeer menselijk!

Dat gevoel zul je na jaren ook zeer zeker wel houden. Zoals Jeveos ook
al zegt, is een goede voorbereiding ook al een must.

Wat ook heel veel mensen vergeten, is dat intensief fotograferen je ont-
zettend moe kan maken. Vooral leken op fotografie gebied onderschatten
dit sterk, en denken vaak dat je als fotograaf een mooi vrij leven hebt;
mispoes dus.
Hierdoor kan dat gevoel ook ontstaan. Dus neem op tijd je rust, zodat je
steeds goed fris blijft qua geest. En krijg je de nijging om tegen het foto-
graferen te gaan aanhikken, neem dan gewoon die rust en neem b.v. een
weekje vrij waar je andere dingen in gaat doen voor de afleiding.

Ook ik ben eigenlijk nooit tevreden met al mijn foto's, al weet ik diep van
binnen dat bepaalde foto's gewoon toppers zijn; alleen het gevoel knaagt
dan nog. Nadeel (of voordeel!?): Ik ben pietje precies, en dan komt dat
gevoel ook nog weleens opdaveren...

groetjes Benny

[jvanarkel]

Ja, ik had een tijdje niet gefotografeert. Let op wel foto's gemaakt, maar 90% van mijn foto's zijn kiekjes van mijn opgroeiende zoontje.

Maar toen ik in juni vol vertrouwen foto's ging nemen met 3 flitsers en een nieuwe 24-70L lekker lichtsterk en scherp. 2 nieuwe bodies die wel boven de ISO400 behoorlijke foto's konden maken tov mijn 10D.

En toch een hoop what happend foto's en later die maand bij de Championstrophy in Rotterdam weer.... Gelukkig was het Nationale Team van Argentinie wel onder de indruk en was ik op hun invitatie hun hof fotograaf voor een week.

Maar ook later weer bergen foto's proberen te maken en steeds problemen met ISO waarden, kleuren, belichting, scherpte enz. ik ging zelfs twijfelen aan de hardware.

Dus de 20D ook ingeruild voor een 2e 30D en ook vergelijkbare foto's gemaakt met de 70-200 die van mij gelukkig te scherp is en dus moet het aan iets anders liggen.

Dat lag het ook want ook met de 70-200 op andere bodies kwamen er niet de resultaten uit die ik verwachte.

Maar wat ik TS wel wil meegeven is dat je jezelf soms ook inbeeld dat het niet meer lukt maar door de doordraverij van deze hobby, ga je soms eisen aan jezelf stellen/opleggen die soms niet reeel zijn.

Ergo gewoon ff minder kritisch zijn en gewoon een dagje of musseum tripje vast leggen met plezier en niet over de fotografische kwaliteiten nadenken.

Dan volgt er vanzelf weer een periode met een overtuigde onderbewustzijn.

Jeroen

[PP]

Bedankt voor dit begrip. ben van nature nogal een onzeker type en dat is niet altijd even handig bij deze hobby.
Ik had twee keer eerder een doop gefotografeerd (een maal bij dezelfde moeder, dus ik hoop niet dat ze te teleurgesteld is) en die reportages vond (en vind) ik stukken beter gelukt.
Ik denk dan al zitten er maar 2 of 3 knalfoto's tussen dan ben ik al tevree.
Helaas, deze keer niet.
Mantra: ik kan niet meer als mijn best doen.
Voel me in ieder geval gesteund door dit begrip. Dank daarvoor en de moeite om het neer te pennen van iedereen.
Voel me al weer een beetje beter.

[Petertje]

Jah is niet meer dan menselijk...

ik fotografeer dan veel optredens..en jah..ik ben iemand die lang wacht tot de perfecte plaat er is...maja..zoals afgelopen donderdag aaf...zat ik er heel erg vaak er naast...of te laat..te vroeg..of er kwam niks..

opgegeven moment heb je dan ook van barst! weg met die rommel...heb de hele week op verheugdt om die handje vol artiesten vast te leggen op me cam..en wilt het van geen kant..

maja..qua onzekerheden ik ken ze ook wel..
aankomend weekend ga ik dan een autocross fotograferen...waar ik voor gevraagd ben om te doen...en goed hier ben ik niet zo heel benauwdt voor...(ben altijd meer een actie fotograaf geweest.) alleen volgend jaar...heb ik een bruiloft staan..en hier kan ik bij wijze van spreken echt wakker van liggen...Omdat ik helemaal eigenlijks nooit aan dat soort fotografie doe...ook niet op locatie zeg maar...dus jah..hier zal ik mij ook op een paar manieren moeten voorbereiden.

maja..ach..ben een mens..ben ook niet onfeilbaar