Hoe krijg je een discussie? Vaak wil een prikkel helpen.
Forums kampen de laatste tijd met een malaise. Ze zijn een beetje over het hoogtepunt heen.
Fotoforums zijn ook nog eens slachtoffer van de grote groei in digitale fotografie.
Een fotografie die steeds sneller en minder duurzaam wordt.
Fotocamera’s zijn er in een groot aantal variaties. Geheugenkaartjes kosten bijna niets meer.
Je kunt oneindig foto’s maken en ook weer weggooien.
Flickr, Facebook, Instagram, etc. worden overspoeld met foto’s van de meest dagelijkse momenten die we zo nodig met iedereen moeten/willen delen.
We kijken ernaar, zwiepen ze weg om er nooit weer naar terug te keren.
De fotografie is ernstig aan het verarmen, de kunst is tot een kunstje verworden.
Als gevolg daarvan zijn ook de fotoforums aan het vervlakken.
Ook daar willen we snel delen en zijn we blij met korte reacties die vaak neerkomen op het “liken” zoals Facebook dat kent. Als de aandacht na een paar reacties is vervaagd, plaatsen we gewoon weer een nieuwe. Sommigen hebben zich zo gespecialiseerd in één onderdeel en dat zo technisch geperfectioneerd dat het inderdaad een (koud) kunstje is geworden.
Het lijkt wel of we niet meer in staat zijn unieke beelden te maken die blijven hangen, intrigeren, waar je wel naar terugkeert.
Het beeld van een fotograaf die er op uit is getrokken en terugkeert met een volgeschoten rolfilm van 12 opnamen, die met zorg wordt ontwikkeld, waarna een keuze van de beste opname wordt gemaakt, die vervolgens in de doka tot een waar kunstwerk wordt herschapen.
Vol trots wordt gelijst en dan getoond op de fotoclub, tentoongesteld in één van de gangen in het stadhuis of uitverkoren voor een expositie in een galerie.
Zo’n plek zou er ook op een fotoforum moeten zijn. Waar bewogen fotografen één foto of een kleine serie (niet een willekeurige verzameling van verschillende foto’s) waar ziel en zaligheid in gelegd is, kunnen plaatsen. Waar geen technisch commentaar wordt gegeven. Onscherpte, kleine of grote dof, kadrering, saturatie, korrel/ruis zijn keuzes door de fotograaf gemaakt en zijn deel van zijn expressie.
Het gaat erom in het getoonde beeld de beleving van de fotograaf te voelen.
Als kijker zul je lang niet alles kunnen waarderen, maar dat geldt ook voor andere vormen van beeldende kunst. Soms heeft het ook tijd nodig en zelfs dan kan er twijfel blijven bestaan.
Zo worstel ik zelf met Rhein II. Ik denk nog steeds dat ik dit beeld als het onbevooroordeeld aan mij voorbij zou zijn gekomen, snel zou doorklikken. Mijn eerste kennismaking met dit beeld was met daarbij het prijskaartje. Dat laatste heeft mij gedwongen om het beter op me in te laten werken, waarna ik het ook ben gaan waarderen.
http://c4gallery.com/artist/database/an ... ein-II.jpg" onclick="window.open(this.href);return false;
Dit is een extreem voorbeeld, maar ook onbekende, doch gepassioneerde fotografen kunnen beelden tonen die emoties oproepen, het zij direct of na verloop van tijd.
Typisch was de eerste reactie op de foto in de beginpost. Als deze was gesigneerd door een bekende kunstenaar (Picasso), zou die een blik (misschien ook het geld) waard geweest zijn.
Zou diens Clown -
http://www.masterworksfineart.com/inven ... so4568.jpg" onclick="window.open(this.href);return false;
zonder signering het bekijken waard zijn bevonden?
Laten we ons niet teveel door waarde (af)leiden?
Opvallend was ook dat de foto als zodanig geen enkele reactie heeft opgeleverd. Alleen de volstrekt gefingeerde begeleidende tekst prikkelde tot commentaar. Gemakshalve ook tot het kortst mogelijke dat ook weer gemakshalve werd “geliked” (+1).
Bijzonder ook vond ik de post waarin het (vaag) vermoeden werd uitgesproken dat de originele foto best fraai is. Wat is dan die originele foto? Naar mijn idee kan dat alleen het RAW-bestand zijn met de exacte sensordata, bestaande uit uitsluitend lichtintensiteiten.
De vertaling naar beeld kan in-camera door de processor gedaan worden, waarmee een interpretatie wordt verkregen die de camera-ingenieurs hebben voorgeprogrammeerd.
In het andere geval moet er voor de ontwikkeling van de foto een RAW-converter worden gebruikt. Daarvan zijn er diverse die elk weer een eigen interpretatie van de lichtintensiteiten geven. Door die keus alleen al wijzig je de originaliteit van de sensordata.
Vervolgens gaat dan iedereen al dan niet intensief met de schuifjes en knoppen aan de slag.
Het zijn juist die stappen waarmee de fotograaf zijn emotie creëert en waarmee de sensordata tot zijn originele beeld wordt herschapen.
Waartoe dan dit alles?
Ik pleit voor een ruimte waar forumleden enkele foto’s of kleine series, waarvan zij vinden dat deze helemaal hun emotie weergeven, kunnen tentoonstellen.
Geen reacties over techniek, maar gewoon wat het beeld met je doet.
Soms raakt een beeld je, een andere keer tref je een beeld dat je niets doet. Soms kijk je alleen omdat je op dat moment niet kan verwoorden wat je voelt.
Met elkaar proberen de vervlakking tegen te gaan en van het kunstje af en toe weer eens kunst te maken.
Een oproep tot herwaardering van de fotografie in een tijd waarin de Selfie tot het hoogste fotografisch goed lijkt te worden verheven.